Zbudowany w trzy lata i w roku 1955 oddany do użytku. Był darem narodu radzieckiego dla narodu polskiego. Mowa oczywiście o najwyższym polskim budynku Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Koncepcje architektoniczną tego molocha stworzył Lew Rudniew. Wyraźnie widać, że inspirował się stylem art déco, socrealizmem i polskim historyzmem. Można zauważyć w formie tego budynku klasycyzujące zgeometryzowanie i dążenie do syntetycznego ujmowania form, poszukiwanie piękna w funkcji przedmiotu użytkowego.
To wyraźne cechy art déco, a przypadku Pałacu rzucają się w oczy. Według założeń budownictwa socrealistycznego bryła ma wyrażać siłę i potęgę państwa, a nie piękno czy elegancję. Ma odróżniać się monumentalnym przeskalowanie proporcji a także posiadać niekiedy elementy zdobnicze w postaci attyk, kolumnad czy pilastrów. Wszystkie te cechy zgrabnie połączył Rudniew w swoim projekcie. Konstrukcja budynku oparta jest na stalowej ramie z wewnętrznym, również stalowym, trzonem, posadowiona na żelbetowym fundamencie. Pałac ma 42 piętra i 3288 pomieszczeń. Obecnie jest siedzibą wielu firm i instytucji pożytku publicznego. Organizuje się w nim wszelkiego rodzaju pokazy, koncerty czy widowiska. Swoja siedzibę mają w Pałacu władze Polskiej Akademii Nauk. Jest to nadal kontrowersyjna budowla i mimo niepodlegających dyskusji zasług dla architektury polskiej tamtego okresu, nadal jest zarzewiem wzajemnych sporów mieszkańców stolicy jak ma wyglądać jego przyszłość.
